“Klepper en bel: van signaal tot muziek”
Klepper en bel worden al eeuwen ingezet als waarschuwingssignaal en als muziekinstrument en niet alleen in een christelijke, maar ook in een wereldlijke functie.
We weten dat in de vroegchristelijke kerken en kloosters al kleppers werden gebruikt, nog voordat er sprake was van klokken. Tegenwoordig is de klepper in de Paastijd nog te horen in de Grieks-orthodoxe en katholieke kerken. Tussen Witte Donderdag en Pasen worden de klokken niet geluid. In deze dagen, waarin men het lijden van Christus herdenkt, vervangen de misdienaars de klokken door kleppers.
De eerste christelijke Egyptische monniken gebruikten bellen als signaalinstrument en als middel om onheil af te weren. Ierse monniken luidden op hun missiereizen in West- Europa vaak een bel of handklok om hun komst aan te kondigen. De term “klok” is ontleend aan het Keltische woord “clogga”.
De klepper in het museum diende de nachtwaker van Asten. Hij bewaakte de orde en sloeg alarm bij onraad en brand. De bel was in het bezit van de gemeentelijke omroeper van Asten. Hij gebruikte de bel om aandacht te vragen, zodat hij de burgers het plaatselijke nieuws kon meedelen.
Bellen worden nog steeds gebruikt als tafelbel, op de receptiebalie of als drankbel in de kroeg. Klepper en bel zijn ook nog dagelijks te horen in volksmuziek en kinderliedjes.
Klepper en bel zijn te vinden in zaal 6. De suppoost verwijst u graag naar de betreffende vitrine.
