Kom in het museum alles te weten over “Turf, het goud van de Peel”
De Peel was ooit een mysterieus en moeilijk te doordringen moeras. In dit moeras ontwikkelde zich in de loop van vele eeuwen een hoogveengebied. Planten groeiden sneller dan ze werden afgebroken, de plantenresten hoopten zich op en zo werd een veenlaag van zo’n 6 meter dik gevormd.
Al in de middeleeuwen ontdekte men dat turf (gedroogde brokken veen) gebruikt kon worden als brandstof. Kleinschalige turfwinning, voornamelijk voor eigen gebruik, werd in de 19e eeuw gevolgd door grootschalige industriële ontginning. Arbeiders en ondernemers kwamen uit alle windstreken naar de Peel en stichtten nieuwe (multiculturele) dorpen. Kanalen werden gegraven en wegen en spoorlijnen aangelegd. Turf en turfstrooisel werden vervoerd naar bestemmingen in Nederland, Europa en zelfs daarbuiten.
Een periode van enorme groei en dynamiek kwam mede door ‘nieuwe’ brandstoffen als kolen en olie, relatief snel weer tot een einde. In ongeveer 50 jaar werd er veel veen afgegraven. Er is slechts een beperkt aantal veenrestanten behouden gebleven. Deze liggen in o.a. Nationaal Park De Groote Peel, wat sinds de jaren 50 beschermd is als natuurreservaat.
Foto Nederlands Fotomuseum,
Martien Coppens, Werkende mens op het land.
