Klokken zijn universeel en van alle tijden. Ze kunnen worden geluid, gebeierd en bespeeld. Er zijn grote verschillen in vorm en klank en zij hebben wereldwijd diverse functies.
In de gelovige wereld verbinden klokken het menselijke met het goddelijke, de aarde met de hemel. Ze maken mensen attent op het verstrijken van de tijd, ze weren het kwade en verkondigen het goede. Door hun signaalfunctie, zoals bij brand, storm en het aankondigen van vreugde en verdriet, kunnen we klokken beschouwen als voorlopers van moderne communicatiemiddelen. En uiteraard als oorsprong van het hedendaagse carillon.
In de sectie Afrika o.a. een prachtig initiatiemasker van het Baga-volk uit Guinee van ca. 1900. De god Mansho-ño-Pön krijgt gestalte in het masker. Zijn drager maakt de bedoelingen van de godheid kenbaar met klanken en gebaren en door het gerinkel van de bel, aan de achterzijde van zijn hoofd.
De Lingamstolp (17e/18e eeuw) wordt tijdens hoogfeesten geplaatst over een lingam, de symbolische vertegenwoordiging van de Hindoegod Shiva. De hoofden stellen de vijf gedaantes van Shiva voor. Eén ervan heeft een priesterbel in zijn hand.
De sectie Azië toont de Hamsa (gans in het sanskriet). De gans is mythisch in India en staat symbool voor de hoogste spirituele voltooiing omdat ze grenzen kan overwinnen: ze zwemt en duikt in het water, wandelt op de aarde en vliegt door de lucht.
Dit klokkenspel van de Westelijke Han-dynastie dateert van de twee eeuwen voor het begin van onze jaartelling. Het is niet van brons, maar van terracotta. Het werd speciaal vervaardigd om aan rijke doden mee te geven in het graf voor gebruik in het hiernamaals. Het verving het bronzen exemplaar dat ze tijdens hun leven hadden kunnen beluisteren. Het beroemdste voorbeeld van deze praktijk is het terracottaleger van Qin Shi Huangdi.
De wandkast toont diverse klokken en bellen die eerder beeldhouwwerk lijken te zijn. Ze zijn afkomstig uit Zuid-Amerika, Mexico, Afrika en andere werelddelen.
